بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند

مسافرانی که خداحافظی کردند، همراهانی که بدرقه کردند، عزیزانی که بدست خدایی ناپبدا سپرده شدند، کسانی که ساعت شمارشان را برای دیدار عزیزانی که سوار بر پرواز بودند شروع کرده بودند، بچه هایی که هنوز حتی به آرزو کردن نرسیده بودند، بچه هایی که دنیایشان از اسباب بازیهایشان فراتر نرفته بود، جوانانی که رؤیاها ساخته بودند، مردان و زنانی که نفسی راحت کشیده بودند که تا چند ساعت دیگر به مقصد می رسند، همه و همه دنیایی بود که به چند ثانیه واورنه شد.آنهایی که رفتند هرگز ندانستند به کدامین گناه و آنهایی که مانده اند با درد از دست دادنی دست در گریبان هستند که نه تنها چرای رفتن آنها را می آزارد، که تمام آرزوهای بر زبان رانده شده آنان نیز بر آن آوار می شود. همیشه انسانهای بیگناه قربانی طمع بزرگان هستند. همیشه این انسانهای بی گناه هستند که بین دعوای دیگرانی گرفتار می آیند که نمی خواهندشان. پروازی که مقصد نرسید دلهایی که در غم و اندوهی غریب گرفتار آمدند. اما این داستان سوی دیگری هم دارد. آنانی که به راحتی بر صندلی قدرت خود لم داده اند و دستور این اتفاق را صادر کرده بودند. آنانی که در اوج بی لیاقتی خود را صاحب مال و جان مردمی می دانند که دیگر حتی نمی دانند چرا؟ داستان را می خواستند مدیریت کنند. با دروغ شروع کردند. به دروغ دامن زدند. هر روز داستانی جدید به آن افزودند. فی الواقع امیدوار بودند هیچ وقت کسی راستی آزمایی نخواهد کرد. حقیقت روشن شد. زمان زیادی برد تا عذرخواهی کنند، عاملان اتفاق اما هیچ دردی حس نمی کنند. خسته کننده است حجم اینهمه اتفاقی که بر جان می رسد. بانو شریعت رضوی آرامش را به جوانک بی قرار برمیگرداند...